Jezus vroeg aan zijn discipelen (Zijn naaste vrienden!) toen Hij in de tuin van Zijn intense angst en pijn was en het voor Hem niet meer te dragen was: “Wil je bij me zijn, wil je waken en voor me bidden?” Hij vroeg het niet één keer maar tot driemaal toe. Hij deelde Zijn verlangen en vroeg om hulp. Zíjn behoefte om steun en nabijheid werd niet vervuld. In diepe eenzaamheid streed Hij Zijn strijd. Jezus heeft die pijn geleden en het doorleefd. Daardoor kent Hij ál onze angsten en ál onze pijn.
Wij mensen hebben allemaal een zekere beperking om ons echt, tot in de diepste diepte, met elkaar te verbinden. Dat maakt dat er ergens in ons allemaal een leeg plekje is; een stukje eenzaamheid zit, dat niet door de ander begrepen kan worden omdat de ander daar niet volledig bij kan komen. Niet uit onwil maar uit onvermogen. Maar Jezus kan dat wél: Hij verbindt zich ten diepste met je en … Hij blijft!
Sinds Getsemane zijn de rollen omgedraaid. Nu mogen wij Hém vragen: “Wilt u bij me zijn nu ik in de tuin van mijn pijn ben, nu ik mijn eigen kruis moet dragen en bijna bezwijk. Wilt u voor me waken en met me bidden nu ik me zo eenzaam en verloren voel?” Je hoeft dat slechts eenmaal aan Hem te vragen; Hij doet het. Dat is Zijn belofte. Als jij Hem vraagt dan zal Hij komen en er onvoorwaardelijk voor je zijn.
Doe je ogen eens dicht en zie het als een werkelijkheid voor je. Jezus zit niet op een afstand; Hij zit naast je en omarmt je. Hij neemt je op Zijn schoot en houd je stevig vast. Je mag je hoofd tegen Hem aanleggen. Hij ontkent jouw lijden niet, Hij bagatelliseert het niet en loopt er ook niet voor weg. Je hoeft je lijden niet meer in eenzaamheid te dragen; Hij draagt het met je. Hij fluistert zachtjes: “Ik ken je angst, ik ken je pijn, je verdriet, je eenzaamheid. Uit eigen ervaring. Ik blijf bij je, omdat ik zielsveel van je houd”.
Vraag Hem en er zal je gegeven worden want een ieder die vraagt, ontvangt. (Mat. 7:7-8)