Herken je dat; er zijn Bijbelteksten die je al vaker gelezen hebt. En dan ineens zie je iets dat je er niet eerder in gezien hebt.
In het evangelie volgens Lucas staat dat Jezus 72 mensen in tweetallen voor zich uitzendt om in de steden de mensen voor te bereiden op Zijn komst. Hij geeft ze daarbij een aantal regels mee. Een van de uitgangspunten is dat de mensen zoveel mogelijk in het huis blijven waar ze als eerste onderdak gevonden hebben. Jezus gaf de 12 discipelen eerder dezelfde opdracht (Luc. 9:4). Waarom zou dat zijn? Waarom niet lekker efficiënt werken en in korte tijd veel mensen bekend maken met Zijn komst?
Aan korte gesprekjes heb ik totaal geen gebrek; Facebook, whatsapp, een snelle bak koffie met iemand, een kort terloops gesprekje…, geen probleem. Het kan over alles gaan, ook over het geloof. Zonder afbreuk te doen aan de waarde ervan; het is veel conversatie maar met niet zo’n diepe relatie. Ik heb goede vrienden en vriendinnen waar ik wel dat diepe gesprek mee heb en een diepe verbondenheid mee voel. Ze zijn nagenoeg allemaal lid van een kerk. En daar zit voor mij de confrontatie van Luc. 10:7b. In hoeveel mensen buiten ‘de kerk’ om investeer ik in de relatie; om die mensen ook iets te vertellen over en voor te bereiden op Zijn (weder-)komst? Ineens schiet me de titel te binnen van een boek van de evangeliste Dien de Haan: “Evangelisatie, een kwestie van relatie”.
Jezus roept ons op bij iemand in huis te gaan. Het huis als symbool voor iemands leven. Je te verdiepen in het leven van de ander, een relatie op te bouwen. Om vandaar uit iets te delen van wie Jezus is.
Ik zag iets nieuws in deze tekst. Ik zie daardoor ook iets nieuws in mezelf. Ik ga eens proberen om, ergens buiten de gemeente, vaker onderdak te vinden…