“Ze waren onderweg naar Jeruzalem en Jezus liep voor hen uit…”
(Markus 10:32)
Het is op zich geen tekst dat je ogen doet knipperen. Maar ik vind de tekst wel heel bijzonder als je ziet in welke context deze staat. Deze woorden staan midden in de vooraankondigingen van Jezus’ lijden. Het leven van Jezus op de aarde gaat naar het einde toe. Jezus heeft al twee keer bij zijn discipelen aangegeven dat Hij in Jeruzalem zal moeten lijden en gaan sterven. Hij zal gemarteld gaan worden en een verstikkingsdood ondergaan.
Jeruzalem, de stad waar het allemaal zal gebeuren. Jeruzalem, de stad waar Zijn lijden en sterven nodig zal zijn om ons het eeuwige leven te geven. Jeruzalem, de stad waarvan de discipelen amper weten wat hen te wachten staat. De leerlingen en alle volgelingen van Jezus zijn ongerust, verbaasd, met ontzag vervuld, bang.
Ze zijn onderweg naar die stad en… Jezus liep voor hen uit (NBV), ging voor hen uit (NBG), ging hen voor (HSV). Nog krachtiger staat het in de Naardense vertaling: ” … opklimmend naar Jeruzalem, en Jezus is hun aanvoerder geweest”. Die kracht straalt Jezus hier uit. Ook in het lijden is Hij ons voorgegaan. Hij heeft volgehouden en het volbracht. Het is juist díe kracht die mij zoveel bemoediging geeft als ik zelf geconfronteerd word met het lijden. Daarin heeft Jezus het voortouw genomen. Als een aanvoerder liep Hij voorop in de strijd, in ónze strijd. We mogen Hem in vertrouwen volgen; of ons hart verbaasd, bevreesd, vol ontzag of gerust is. Blijf doorlopen, achter Hem aan.