Soms moet je helpen, ook al wil je niet…

Iets moeten doen voor een ander, gedwongen… ik houd er niet zo van want ik ben gesteld op mijn (keuze-)vrijheid.

In Getsemané heeft Jezus het zó zwaar dat Hij God biddend smeekt om deze beker aan Hem voorbij te laten gaan. God doet dat niet maar stuurt een engel om Jezus bij te staan en Hem kracht te geven. Daarna volgen er vele uren van kou, eenzaamheid en onbeschrijfelijke, lichamelijke en geestelijke, mishandelingen. Met een totaal aan flarden geslagen lichaam moet Jezus op zijn verminkte rug de ruwe houten dwarsbalk van het kruis dragen waaraan Hij later vastgespijkerd zal worden. Hij is in alle opzichten het einde nabij; fysiek, mentaal en emotioneel volledig gebroken. 
Wat Jezus toen (in stilte) heeft gebeden weten we niet. Ik neem aan dat Hij God bleef smeken om kracht en bijstand.
Op dat moment wordt Simon van Cyrene, een willekeurige voorbijganger die net van de akker komt en de stad in loopt, door de soldaten gedwongen de houten dwarsbalk voor Jezus te dragen.

Ik vraag me af; zou Simon van Cyrene echt een toevallige voorbijganger zijn geweest die moest helpen om het kruis van Jezus te dragen? Of zit er een Goddelijke regie achter dat deze persoon juist de naam Simon droeg? De naam Simon betekent immers “God heeft gehoord”…
Simon doet het en neemt de 50 kilo zware en bebloede balk op zich en loopt daarmee achter Jezus aan. Zou God de mogelijk stille smekingen van Zijn lijdende en stervende Zoon gehoord hebben en juist ‘een Simon’ gestuurd hebben; een “Ik heb gehoord” om ons, Bijbellezers, te laten weten dat God in dit alles de regie heeft?

Simon, niets vermoedend loopt hij de stad in. Hij hoort niet bij de schreeuwende menigte. Misschien is hij wel van het land gekomen, de stad in gegaan en van plan om de opbrengsten van het land te verkopen voordat alle markten sluiten omdat het de dag daarna Sabbath is. Ineens wordt hij gedwongen om zijn plannen te wijzigen en iemand te helpen met problemen die de zijne niet zijn. Hij wordt geconfronteerd met het moeten dragen van een last waar hij zelf niet voor gekozen heeft om die te torsen.
Dat gebeurt mij in zekere zin ook wel eens; dat ik me ineens bevind in een situatie dat ik iets voor een ander moet doen waar ik misschien helemaal geen zin in heb. Dat zeg ik dan natuurlijk niet in die woorden. Ik geef dan aan dat ‘het me momenteel totaal niet uitkomt’ of dat ‘ik hier echt niet geschikt voor ben’. Ik kan gemakkelijk legio excuses vinden om mijn eigen weg te blijven gaan.
Ik heb heel vaak de keuzevrijheid óf om te helpen óf om er subtiel onderuit te komen. Wat ik me nu realiseer (door stil te staan bij wat de naam Simon betekent) is dat het misschien wel mogelijk de onzichtbare hand van God is die mij als het ware dwingt om te helpen. Hij heeft de stille gebeden van de noodlijdende gehoord, Hij kan mij oproepen om de last van iemand anders tijdelijk op me te nemen omdat die andere persoon er anders onder bezwijkt en Hij vraagt me een stuk met die persoon mee te lopen. Wanneer en voor wie kan ik ‘een Simon’ zijn?

Jezus, Hij was eigenlijk ook ‘een Simon’. Jezus nam de last van mij en van jou op zich. Hij liep daarmee niet achter ons aan maar voor ons uit. En niet een stukje maar tot het einde. Het koste Hem Zijn leven…