Joh. 8:1-11
Jezus zit rustig in de tempel. Opeens worden de deuren opengeslagen en komen er een aantal mannen naar Jezus toe. Ze zijn in alle staten van opwinding. Aan hun gespierde armen sleuren ze een vrouw met zich mee die ze voor de voeten van Jezus werpen. Ze hebben haar zojuist betrapt op overspel. En als kenners van Gods Woord weten ze precies wat ze volgens de wetgeving met haar moeten doen. Hun oordeel en plan is klip en klaar; doden door te stenigen. Ze willen alleen nog even rabbi Jezus ‘vragen’, wat zijn mening is omdat Hij veel kennis van de wet heeft.
Nadat Jezus hun verhaal gehoord heeft zegt Hij tegen hen: “Op overspel staat steniging en als twee of meer dat gezien hebben dan zal dat bij deze als feit vaststaan. Zo is de wet. Ze zal gestenigd moeten worden.” Jezus zei vervolgens tegen die mannen: “Zoek allemaal stenen bij elkaar en schrijf daarop waarom je vindt dat ze gestenigd moet worden en kom dan eerst weer bij mij terug”. Niet veel later staan de fanatieke en opgefokte mannen weer bij Hem. Ze laten Jezus en de overspelige vrouw de stevige stenen zien waarmee ze straks haar leven gaan beëindigen. Ook de woorden die ze erop geschreven hebben zijn niet mis: wetsverkrachter, verrader van je man, hoer, je hebt de gemeente ontheiligd, leugenaar, je hebt het huwelijk onteerd, en dergelijke. “Prima, laten we naar buiten gaan en beginnen”, zegt Jezus. Even laten staan ze buiten in een kring om de angstige en in elkaar gedoken vrouw heen. De laatste seconden van haar leven tikken langzaam weg.
Dan zegt Jezus: “Eén ding nog, voordat jullie gaan beginnen; degene die zonder zonde is mag de eerste steen naar haar werpen”. Het blijft een lange tijd stil. Muisstil. Een voor een laten de mannen hun vuisten los, de stenen rollen uit hun handen en vallen met een plof op de stoffige grond. Daarna verlaten ze, zonder nog iets te zeggen, de plek waarop het had moeten gebeuren. Daar zit deze vrouw, door iedereen in de steek gelaten, eenzaam met al haar angsten. Heel langzaam maar zeker richt ze haar hoofd weer wat op. Ze kijkt naar de puntige stenen en wat daar allemaal op geschreven staat. Het is een chaos in haar hoofd. “Ze hebben gelijk”, denkt ze. “Ik heb mijn man verraden, ik heb gelogen, het huwelijk onteerd, ik voel me smerig. Nee, een hoer ben ik niet. Het was niet goed wat ik gedaan heb maar er zit een verhaal achter. Een verhaal dat jullie niet kennen. Niet om het goed te praten maar ik draag een groot gemis in me. Verdien ik het nu nog wel er te mogen zijn? Ben ik het nog wel waard?” De vrouw herkent zich in al die oordelen en ze zijn voor haar allemaal ‘waar’, of het nu feitelijk allemaal klopt of niet. De vrouw leeft verder, vastgenageld aan de grond, verlamd; van binnen is ze dood.
Vraag je eens af. Hoe vaak voel jij de angst in je voor de oordelen van de ander? Hoe verlamd en ‘aan de grond genageld’ kan jij je soms voelen? Hoe eenzaam en van binnen in elkaar gedoken?
Verlaten? Ja, misschien ben je het contact met mensen kwijt geraakt of durf jij je niet meer met hen echt te verbinden. Maar zonder dat je het door hebt zit Jezus naast je. Met voor je op de grond de stenen, met daarop alle oordelen geschreven die over je uitgesproken zijn. Stenen met alle oordelen waarmee jij jezelf steeds veroordeelt en pijnigt. Stenen waarop de oordelen geschreven staan waarvan je ook bent gaan geloven dat ze volgens jou ‘kloppen’ en ‘waar’ zijn. Ze zijn waar, ze doen je pijn. De twijfel in je is groot. Vanbinnen ga je langzaam maar zeker emotioneel kapot en dood.
Jezus schrijft wat in het zand en op een gegeven moment schuift Hij dichterbij en kijkt Hij je in je ogen aan. Bewogen, haast ontdaan fluistert Hij: “Weet je wie die eerste steen had mogen werpen? Nou…? Maar dat heb Ik níet gedaan. Omdat Mijn liefde voor jou zo ontzettend groot is. En, Ik heb ook een steen voor je. En ik heb er óók wat voor je opgeschreven. Wees gerust. Deze steen heb Ik niet gepakt om je te veroordelen en naar je te gooien. Ik wil deze steen graag aan je meegeven en om te bewaren. Laat al die andere stenen die voor jou waren bedoeld maar liggen. Die neem ik wel op Me …”.
Ga er eens voor zitten en laat het bovenstaande op je inwerken. Ga in gebed. Ontvang de woorden die God jou ingeeft en wat Hij tot jou wil zeggen. Wat heeft Jezus speciaal voor jou op de steen geschreven die Hij aan je gegeven heeft? Zou je dat eens op een creatieve manier kunnen uitwerken?
Jezus heeft jouw stenen op Zich genomen. Al jouw fouten, al jouw oordelen, alles wat jou pijnigt en van binnen dood kan maken. Hij spreekt woorden van waarheid, heelheid en genezing over al je pijnen en wonden.
Zeven stenen. Zeven oordelen (naar “de zeven hoofdzonden”). Zeven, het getal van de volheid. Iets anders dan dit oordeel ken je niet. De achtste steen: de steen van Jezus. De steen van liefde. De steen die niet volledig omsloten wordt door de andere stenen maar juist ruimte biedt om verder te gaan. Acht: het getal dat in de Joodse cultuur symbool staat voor een nieuw begin, voor het opstandingsleven, voor nieuw leven.
Zoveel cliënten,
zoveel stenen,
zoveel verhalen.
Zó persoonlijk,
zó kostbaar.
Zó waardevol en geliefd…
