Jezus en Thomas
De uitdrukking ‘een ongelovige Thomas zijn’ (iets niet willen aannemen voordat je het zelf gezien hebt en/of zelf in de vingers hebt gehad); komt uit de Bijbel. [1]
De discipel Thomas heeft de eerste ontmoeting tussen Jezus en de discipelen, na de opstanding van Jezus, niet meegekregen en voor hem is het verhaal van de opstanding van Jezus maar moeilijk te bevatten. Thomas wil eerst Jezus’ littekens zien en eerst zelf zijn vingers in de littekens van Zijn handen en zij gestoken hebben voordat hij het echt kan gaan geloven. Bij de tweede verschijning van Jezus aan zijn discipelen, waar Thomas dan wel bij is, sluit Jezus naadloos aan bij de behoefte van Thomas. Thomas mag, nog voor dat hij iets heeft kunnen zeggen, de littekens van Zijn wonden zien én aanraken.
Het accent in dit stuk ligt zo sterk op Thomas dat je het risico loopt dat je iets ontgaat. Het was Thomas’ behoefte om Jezus in zijn wonden aan te raken en Jezus liet het toe. Maar Jezus was toch ook zonder die wonden te herkennen? De andere discipelen en de vrouwen herkenden Hem toch wél? Thomas mag de littekens aanraken. Het waren niet zomaar littekens. Het waren grote en lelijke wonden. Vergeet niet dat alleen Jezus’ handen en voeten bij de kruisiging vastgespijkerd waren en daardoor het hele gewicht van Zijn lichaam moesten dragen. De ontstane wonden zijn echt geen kleine gaatjes geweest, zoals op schilderijen vaak te zien is. Het zijn grote, uitgescheurde wonden. Zichtbare verminkingen, tekenen van Zijn intense lijden, pijn en verdriet. Wonden waardoor Hij het op een gegeven moment uitschreeuwde van angst, pijn en verlatenheid. Díe littekens, die mag Thomas aanraken. Waar ik mee wil zeggen; Jezus is aanraakbaar in Zijn pijn. Hij stroopt zijn mouwen op, Hij ontbloot zijn bovenlijf. “Zie Mijn pijn; raak Mijn pijn aan, Ik heb het gedragen”. Hij is er open over en Hij verstopt het niet. Nu zullen die grote, lelijke wonden bij Jezus na ruim een week nog niet dicht zijn. Wat kan zo’n wond dan nog pijn doen, als die wordt aangeraakt.
Ook wij hoeven onze wonden, onze pijn niet te verstoppen. Draag je jouw geschiedenis waarin je littekens soms nog zo voelbaar in je aanwezig zijn? Durf je die te laten zien aan vertrouwde mensen om je heen? Ben jij aanraakbaar in je kwetsbaarheid?
[1] Joh. 20:24-27 (HSV)