Blijdschap

Blijdschap
Ik noem blijdschap ook wel de oer-emotie van vóór de zondeval: de intense vreugde. De diepe vreugde van verbondenheid en je gekend voelen en weten. Een blijdschap die zo in je kan bruisen dat je het wel kan uitschreeuwen, een gat in de lucht kan springen.
Ik relateer deze oer-emotie aan de woorden verbondenheid, mens mogen zijn met de andere mens, herkenning vinden, je gekend weten. Ik heb het idee dat ieder mens een diep verlangen heeft naar deze staat van zijn. Deze emotie is gerelateerd aan een oer-verlangen: iemand mogen zijn, in relatie mogen zijn, ér mogen zijn, er toe doen. Dat verlangen om iemand te mogen zijn, je verbonden te mogen weten met een ander mens.

Deze oer-vreugde komen we voor het eerst duidelijk tegen in Genesis 2. God heeft gezegd dat het niet goed is dat de mens, Adam, alleen is. Hij zal een helper maken die bij hem past. God schiep alle dieren en bracht die bij de mens om te zien welke namen Adam de dieren zou geven. Adam gaf wel namen aan de dieren maar vond er niet zijn helper, niet één die bij hem paste. Ik weet niet of moedeloosheid al voor de zondeval bestond maar Adam viel wel in een diepe slaap. God schept vervolgens Eva. En dan… die oerkreet: de mens Adam riep het uit, misschien schreeuwde hij het wel uit; “Eindelijk!”’ Eindelijk vlees van zijn vlees en been van zijn gebeente. Eindelijk iemand in wie hij zich herkende, zich gezien zag, zich gekend zag, iemand waarmee hij kon communiceren, iemand aan wie hij zijn hele wezen en kwetsbaarheid kon laten zien en delen. Iemand waarmee hij een band had.
Adam en Eva waren naakt, ze konden zich in alle openheid met elkaar verbinden. Zonder angst, zonder schaamte, zonder zich te verbergen, onvoorwaardelijk. Ze waren zó één met elkaar dat ze één lichaam/leven werden. Zo vertrouwd, veilig, geborgen, gekend…

Onder die oer-emotie van vreugde zit het diepe verlangen naar verbondenheid en je gekend willen weten. Het oer-verlangen van Adam werd vervuld in Eva. Het oer-verlangen van ons wordt vervuld in het contact dat wij hebben met andere mensen. Met de blijdschap laat je de ander weten dat het goed is, dat behoeftes vervuld zijn.

Misschien is deze hoorbare menselijke uiting van vreugde wel de klankkast van Gods stille vreugde. Zie hoe God terugkeek op zijn scheppingswerk. Hij zag dat het goed was, zeer goed. Het was volmaakt, compleet, een geheel. Hij kon voldaan gaan rusten. Als ik Gods vreugde en Adams vreugde op me in laat werken dan lijkt het wel alsof er grote overeenkomsten zijn. Zó was het goed!