Wij zijn uw volk, de kudde die u hoedt, wij zullen u prijzen tot in eeuwigheid, van geslacht op geslacht verhalen van uw roem. (Psalm 79:13)
De HEER is goed, zijn liefde duurt eeuwig, zijn trouw van geslacht op geslacht. (Psalm 100:5)
Van een goede vriendin van me kreeg ik voor mijn geboortedag[1] een heel bijzonder cadeau: een Bijbel. Echter, niet zomaar een Bijbel maar een zeldzaam exemplaar, een Engelstalige Holy Bible. Gemaakt van perkamentachtig papier, 10 cm dik, 15 cm breed en 30 cm hoog en een dikke leren kaft. Het boek weegt meer dan 5 kilo en heeft een slotsysteempje aan de zijkant. Er is duidelijk veelvuldig in gelezen en heeft meerdere slijtageplekken.
Voorzichtig bladerde ik er doorheen, zoals een antiquair respectvol en met liefde een oud en kostbaar boek bekijkt. Alleen de witte handschoenen ontbraken nog. Al bladerend gaf het boek iets van zijn geschiedenis prijs. Gedrukt in 1881. Een inlegvel vermeldde de namen van een echtpaar en hun kinderen, een kaartje dat herinnerde aan Pasen en een doopbewijs uit 1898.
Een boek uit 1881. Het boek voelde als 1881, het boek oogde als 1881, het boek rook naar 1881, het papier zag er uit als uit 1881, het boek ademde de sfeer van 1881; het boek wás 1881.
In mijn gedachten gleed ik door de tijd en vroeg me af wie de eerste eigenaar van dit boek is geweest. Was het een fabrieksarbeider met grote groezelige werkhanden, wiens hele huis naar de steenkool rook? Zou die zich zo’n boek hebben kunnen veroorloven? Of was het een aristocraat die, onder het genot van een glas cognac en een sigaar, rondom dit boek met andere geleerde mannen de dingen bespraken die ze gelezen hadden?
De eerste eigenaar van dit boek is lang geleden overleden. En de tweede eigenaar ook. Zelfs de derde eigenaar leeft niet meer. Het boek gaat al ruim 8 generaties mee[2]. Het is door vele handen gegaan.
Ik zie in gedachten deze gewichtige, deftige Bijbel opengeslagen voor me liggen op een oude tafel.
Mensen schuiven aan, ze lezen de Bijbel en ze leven uit dit Woord. Deze mensen gaan weer en jongere mensen schuiven aan. Ook die lezen deze Bijbel en leven daar dan uit. Maar ook zij gaan weer en worden opgevolgd door een weer een nieuwe generatie. En zo gaat het al 140 jaar lang door met dit boek.
Wat mij zo boeit is dat ik nu de volgende ben in die lange rij. Ik lees dezelfde verhalen, geschiedenissen en gelijkenissen, die generaties voor mij ook gelezen hebben [3]. Ik voelde een soort van warme verbondenheid met al die mensen voor mij. Ik ben deel van een hele lange schakelketting van mensen. Mensen die, net als ik, zoeken, die geloven, die twijfelen, die zondigen, die vergeven worden, die vertrouwen, die strijden, die studeren uit het Woord, die zingen over het Woord, die leven uit de hand van de Almachtige. Wij komen en wij gaan. Nu lees ik erin en leef ik eruit en na mij volgen anderen en nemen de plaats van mij over aan deze denkbeeldige tafel met deze Bijbel.
Wat mij minstens zo trof is dat die grote verscheidenheid aan mensen komen en gaan maar dat Gods woord onveranderlijk is. Die Bijbel blijft, hoe dan ook. Zo gaat het al 2000 jaar door met Zijn Woord. Wij allemaal lezen dezelfde woorden. Een van de inlegvellen verwees naar Joh. 14:6 I am the way[4]. Het Woord houdt stand. Generaties lang, eeuwen lang. Mensen komen, mensen gaan en voor al die mensen blijft Jezus de weg. Zoals op de foto hierboven staat: I am the way. Van geslacht op geslacht.
[1] Misschien is dit taaltechnisch niet helemaal juist maar zelf vind ik dit mooier klinken. We kunnen wat mij betreft het voorbeeld uit de Engelse en Duitse taal zo overnemen.
[2] Sociologen rekenen voor een generatie tussen de 15 en 18 jaar. Bron: klik hier
[3] In overdrachtelijke zin: zelf zal ik niet uit dít boek lezen omdat het oud-Engels is. Maar al lees ik niet uit dezelfde Bijbel, ik lees wel de zelfde Bijbel.
[4] Joh. 14:6 Jezus zei: ‘Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand kan bij de Vader komen dan door mij.